บทที่ 2 ตอนที่ 2
“เชื่อได้ไหมเนี่ย พ่อเคียร์ส” ดารินหันไปพูดทีเล่นทีจริงกับลูกชายสุดหล่อของตนเอง
“จริงสิครับคุณแม่ ผมรักน้องอัญ ไม่มีวันทำให้น้องอัญเสียใจหรอกครับ”
“แล้วแม่จะคอยดู”
เคียร์สคว้ามือของอัญชันมาจับจูงเอาไว้ ก่อนจะพาเดินตามหลังของมารดากลับไปที่รถ ระหว่างทางก็ชี้ชวนให้น้องสาวดูผีเสื้อแสนสวยที่บินว่อนผ่านหน้าหลายต่อหลายครั้ง
“ถ้าพี่ชายกลับมาแล้ว ต้องพาหนูอัญมาเที่ยวที่นี่ด้วยนะคะ”
“ครับ พี่สัญญา”
สายใยแห่งความพันธ์ผูกร้อยรัดให้หัวใจของทั้งสองคนชิดแนบ กรุ่นไอรักหอมละมุนคละคลุ้งล้อมรอบสองกายา
วันเวลาเคลื่อนคล้อยลอยผ่านไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จนกระทั่งวันนี้ วันที่หล่อนรอคอยได้เดินทางมาถึง วันที่จะได้มีโอกาสได้พบหน้า ได้สวมกอดพี่ชายที่ตัวเองแสนจะคิดถึงอีกครั้ง
อัญชัน เกิดลาภ ในวัยยี่สิบปีเต็มหมุนตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องนอนของตัวเอง ดวงตากลมโตสวยราวกับดวงตาของตุ๊กตาแย้มยิ้มเต็มไปด้วยความพึงพอใจกับภาพของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงา
หล่อนเฟ้นหาชุดที่จะใส่ไปรับเคียร์สที่สนามบินมาหลายวันเลยทีเดียว กว่าจะได้ชุดที่ตัวเองคิดว่าเหมาะ และมั่นใจว่าพี่ชายสุดที่รักจะชื่นชอบ
ชุดเดรสน่ารักสีชมพูหวานซึ่งเป็นสีโปรดของหล่อน แขนกุด คอลูกไม้ ด้านหลังเป็นโบว์ผูกเอาไว้น่ารักมาก กระโปรงสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ชุดนี้เข้ารูปจนทำให้มองเห็นรูปร่างสลักเสลาของคนใส่ได้อย่างชัดเจน มันสวยมาก และหล่อนก็คิดว่าเคียร์สจะต้องชอบมากเช่นกัน
รอยยิ้มหวานระบายบนดวงหน้ารูปไข่สวยราวกับตุ๊กตา เส้นผมหยักศกม้วนงอเป็นลอนสลายอยู่เต็มแผ่นหลัง สีดำขลับของมันสะท้อนกับแสงแดดทำให้น่ามองยิ่งนัก
นี่มันกี่ปีแล้วนะที่เคียร์สไม่ได้เดินทางกลับมาเมืองไทย พี่ชายของหล่อนไปเรียนที่ประเทศอังกฤษ พักอาศัยอยู่กับญาติของคุณลุงแฮรี่ซึ่งเป็นบิดาแท้ๆ ของเขาเอง นับนิ้วแล้วก็หลายปีเลยทีเดียว ที่เขากับหล่อนไม่ได้เจอหน้ากัน
“พี่ชาย... หนูอัญรอพี่ชายมานานเหลือเกิน”
หล่อนยังคงระบายยิ้ม ก่อนที่จะเดินไปเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบกล่องของขวัญเล็กๆ สีชมพูหวานออกมาถือเอาไว้ ของขวัญในนี้ หล่อนเตรียมเอาไว้ให้กับเคียร์ส พี่ชายที่หล่อนแสนรัก
“คุณหนูอัญคะ คุณท่านให้มาเชิญไปที่รถค่ะ”
เสียงเรียกของป้าสมใจดังขึ้นที่หน้าประตู หญิงสาวกระชับกล่องของขวัญในมือแน่น ก่อนจะรีบขานออกไป
“หนูอัญจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
หญิงสาวรีบเดินไปเปิดประตู ป้าสมใจยืนรออยู่ ก่อนจะทักด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“วันนี้คุณหนูอัญแต่งตัวสวยจังเลยนะคะ”
แก้มนวลของสาวน้อยเป็นสีระเรื่อ ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบออกไป
“หนูอัญอยากให้พี่ชายดีใจน่ะค่ะ”
ป้าสมใจเข้าใจความรู้สึกของอัญชันเป็นอย่างดี เพราะหล่อนเป็นคนเลี้ยงเด็กสาวคนนี้มาตั้งแต่เล็ก รู้ดีว่าในหัวใจของอัญชันไม่มีที่ว่างเอาไว้ให้ผู้ชายหน้าไหนเลย นอกจากเคียร์ส เบนด์เนอร์ เพียงคนเดียวเท่านั้น
“แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่ชายจะชอบที่หนูอัญแต่งตัวแบบนี้หรือเปล่า”
สีหน้าของเด็กสาวเป็นกังวลขึ้นมา ป้าสมใจจึงต้องให้กำลังใจ
“ต้องชอบสิคะคุณหนูอัญ รู้ไหมว่าวันนี้คุณหนูอัญสวยมาก สวยหวานราวกับตุ๊กตาบาร์บี้เลยนะคะ”
“จริงเหรอคะป้าสมใจ”
“จริงสิคะ ป้าจะโกหกคุณหนูอัญทำไมล่ะ แล้วนี่แต่งหน้าด้วยใช่ไหมคะ”
เด็กสาวพยักหน้ารับน้อยๆ “ค่ะ หนูอัญกลัวว่าหน้าจะซีดเกินไป ก็เลยแต่งเสียหน่อย”
ป้าสมใจหัวเราะเบาๆ มองเด็กสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู “ปกติป้าเห็นไม่เคยแต่งหน้าเลย พอมาเห็นเข้าก็แปลกตาไปอีกแบบน่ะค่ะ”
“ป้าสมใจว่าพี่เคียร์สจะชอบไหมคะ”
“ชอบอยู่แล้วล่ะค่ะ” ป้าสมใจระบายยิ้ม คว้ามือชุ่มเหงื่อของอัญชันมากุมเอาไว้ “ในสายตาของคุณเคียร์ส คุณหนูอัญชันสวยเสมอนั่นแหละค่ะ”
หล่อนก็อยากคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ลางสังหรณ์บางอย่างร้องเตือนว่าทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม
“แต่บางที... หนูอัญก็กลัว...”
“กลัวอะไรเหรอคะคุณหนูอัญ” ป้าสมใจมองอย่างสงสัย
อัญชันยิ้มบางๆ ดวงตาสวยราวกับตุ๊กตามีความหวาดกลัวอัดแน่นอยู่ในนั้น “กลัวว่าพี่เคียร์สจะเปลี่ยนไป”
“โธ่ คุณหนูอัญขา คุณเคียร์สไม่เปลี่ยนไปหรอกค่ะ คุณเคียร์สก็คือคุณเคียร์ส พี่ชายที่รักคุณหนูอัญสุดหัวใจ”
“แต่ปีหลังๆ มานี่พี่ชายไม่ยอมเดินทางกลับมาเมืองไทยเลยนะคะป้าสมใจ ไม่เหมือนช่วงปีแรกๆ ที่พี่ชายเดินทางไปอังกฤษ”
“คุณเคียร์สเธอเรียนหนักน่ะค่ะ แถมยังจะต้องเรียนรู้งานจากคุณฮัตสันพี่ชายของคุณท่านอีกน่ะค่ะ เธอก็เลยไม่มีเวลาว่างกลับมา ป้าจำได้ว่าคุณ เคียร์สเธอเคยบอกคุณหนูอัญแล้วนี่คะ”
ใช่ เคียร์สเคยบอกว่าที่ไม่ได้เดินทางกลับมาในช่วงปีหลังๆ เพราะว่าเรียนหนัก และยุ่งกับงานมาก ซึ่งหล่อนก็ควรจะเชื่อฟังคำพูดนั้นของพี่ชาย แต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้หล่อนรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม
“หนูอัญคงคิดมากไปเอง”
